Witte wieven

Het afgelopen weekend ontplofte Twitter weer eens. Dat is op zich niets nieuws, er is elke dag wel een Twitter explosie. Vaak beperk ik mij tot lezen en bemoei ik mij vooral niet. Dit keer kon ik mij echter niet inhouden en zat ik ineens midden in het oog van een Twitter-cycloon. De ‘rel’ begon voor mij na de onderstaande serie tweets van Sylvia Witteman: Ik ben het zo zat om van alle misstanden in de wereld de schuld te krijgen omdat ik zelf niet arm, zwart en ongeschoold ben.  Blanke middenklasse dit, blanke middenklasse dát, het is toch godverdomme niemands schuld als hij tot de blanke middenklasse behoort?  Iedereen heeft het recht trots te zijn op zijn cultuur, maar de gymnasiasten hier om de hoek durven hun schooltrui niet op straat aan.  De hele tijd dat knagende gevoel dat je iets goed te maken hebt, als blanke middenklasser. Maar wat? En hoe? En waarom precies?  Ik heb nooit gevraagd om ‘white privilege’. Ik heb nooit gevraagd om wit te zijn. Waaraan ben ik schuldig?  Op die laatste tweet reageerde ik met: ‘Ik heb ook niets misdaan en wordt toch aangesproken op mijn “zwartheid dus wat wil je nu zeggen? Sylvia reageerde daarop met: ‘Mensen spreken jou aan op je zwartheid? Hier, in Nederland? Wat zeggen ze dan?’ Eigenlijk had ik toen verstandig moeten zijn en de conversatie direct moeten stoppen – als je dit soort dingen vraagt, kom je dan uit een ei of zo? – want deze reactie had mij eigenlijk alles moeten zeggen, maar… ik besloot het gesprek toch te vervolgen. Al snel begonnen steeds meer mensen zich met het gesprek te bemoeien en ontstond er een waar spervuur aan tweets. Al snel bleek dat het benoemen van het feit dat iemand deze privileges heeft, er als gewoonlijk voor zorgde dat veel witte mensen in een soort paniek schoten. Het lijkt er bijna op dat het toegeven dat je voordeel hebt van white privileges, automatisch betekent dat je die dan dient in te leveren. Sylvia koos tijdens het gesprek met mij en anderen op Twitter overduidelijk voor de rol van slachtoffer en was niet van plan te luisteren naar wat anderen haar probeerden uit te leggen. Zij voelde zich onterecht aangevallen en vond dat haar van alles verweten werd. Terwijl in heel veel gevallen mensen juist probeerden de dialoog met haar aan te gaan. “White privilege” is geen verwijt, maar een term om aan te geven dat het hebben van een witte huid je privileges oplevert die anderen – puur vanwege hun huidskleur – worden ontzegd. Het gevolg van het ontbreken van deze privileges is bijvoorbeeld, dat je ongeschikt lijkt te zijn om racisme en racistische commentaren te benoemen. Want, ja, logisch dat jij dat zo ziet. Jullie willen dat nu eenmaal graag zien. Voor ik verder ga wil ik trouwens wel even iets duidelijk maken. Ik heb niets tegen witte mensen. Ik heb een aantal witte vrienden en zelfs mijn eigen moeder is wit! Maar de onwil van veel witte mensen om in gesprek te gaan over hun privileges is wel heel vermoeiend en vaak frustrerend. Alsof je praat met iemand die hardnekkig zijn/ haar vingers in de oren stopt en ondertussen keihard aan het zingen is. Dat alles om je vooral niet te hoeven horen. Ik persoonlijk verwijt Sylvia Witteman helemaal niets. Ik reageerde op haar tweets waarmee ze de ongelijkheid op de grond van huidskleur bagatelliseert en zelfs belachelijk maakt. Een tweet als ‘’Die onderklasse leeft anders wel van mijn geld’’, maakt het overigens best moeilijk om niet te denken dat ze echt compleet in haar eigen witte wijnbubbel leeft en ook helemaal geen behoefte heeft om verder te kijken dan het wijnglas hoog is. Dat Sylvia het financieel heel goed heeft, is fijn voor haar en ik gun het haar van harte. Ik heb namelijk  ook al niets tegen haar succes. Anders ligt dat met de ongelofelijke – gespeelde? – onwetendheid die ze tentoonspreidt en het feit dat ze zichzelf een slachtofferrol aanmeet. Je kunt namelijk ook wit zijn en tot de middenklasse behoren en desondanks wel snappen dat er iets als privilege bestaat en je ervan bewust zijn welke voorsprong je dit geeft. Het feit dat er mensen zijn die genieten van white privilege, is dus zeker geen beschuldiging maar een constatering van de werkelijkheid. Dat je witte privileges hebt, daar kun je niets aan doen. Hoe je daarmee omgaat, daar ben je wel verantwoordelijk voor! Sylvia kiest ervoor om zich te wentelen in de rol van hulpeloos slachtoffer. En het valt ook niet mee natuurlijk! Die arme Sylvia Witteman. Rijk en wit in een witte wereld, het zal je maar overkomen. Het is ook moeilijk en veelgevraagd om even niet aan jezelf te denken maar aan mensen die het minder getroffen hebben. Ik snap dat volledig en neem haar echt niets kwalijk. Of toch? Ja, eigenlijk neem ik het haar zeer kwalijk. Als je iets niet weet, dan kun je er niets aan veranderen, maar als je het wel weet en er voor kiest om er niets mee te doen? Dan zegt dat veel.  Ik heb de stekker uit het gesprek getrokken op het moment dat er teveel nare types mijn TL binnenmarcheerden en hun racistische drek over mij begonnen uit te storten. Gelukkig heb ik voor dat soort gelegenheden een racistenswiffer ook wel de blockknop genoemd. Sylvia plaatste na mijn poging tot gesprek met haar de volgende serie tweets; ‘En ik zal jullie nog eens wat vertellen. Ja, er is stellig racisme, ook in Nederland. Maar de absolute meerderheid is van goede wil. En de mensen van goede wil zullen het uiteindelijk spuugzat worden om alle misstanden in hun schoenen geschoven te krijgen. En de meeste mensen van goede wil houden hun mond, omdat te anders te pas en te onpas ‘racist’ naar hun hoofd geslingerd krijgen. Ik hoop van harte dat veel mensen van goede wil de onzin die ze hier twittert weten te doorzien en tot zich door laten dringen wat er in werkelijkheid staat. In mijn ogen is Sylvia een typisch gevalletje witte middenklasse in de zelfverkozen struisvogelmodus. Ze gelooft waarschijnlijk zelfs oprecht dat racisme niet bestaat, maar slechts leeft in de hoofden van de mensen die aangeven racisme aan den lijve te ondervinden. Zelden had iemand een toepasselijker achternaam, al had Wittevrouw natuurlijk wel nog mooier geweest. Ik heb het echt geprobeerd, maar het uiteindelijk opgegeven. Ik wens Sylvia veel plezier met het koesteren van haar witte privileges! Wellicht kan ze alles onder het genot van een Chablis nog eens doornemen met Wouke van Scherrenburg. Hoewel het gesprek dan toch op een monoloog lijkt uit te draaien, want witte Wouke reageerde afgelopen weekend in deze discussie op twitter met: ‘En verder alles wat @sylviawitteman zegt #alles’. Zo, en nu ga ik in een poging om mijn frustraties kwijt te raken, maar eens even een uurtje met mijn hoofd tegen een muur aan staan bonken. Ik denk dat ik een witte muur kies, want dat lijkt me wel zo toepasselijk 😉