‘We made a promise we swore we’d always remember
No retreat, baby, no surrender
Like soldiers in the winter’s night with a vow to defend
No retreat, baby, no surrender’
Bovenstaande tekst is een deel van een song waar ik mij al 30 jaar aan vasthoud op momenten dat ik het leven niet kan (ver)dragen. Niet opgeven, hoe moeilijk het ook is en hoeveel pijn leven soms doet, niet opgeven.
Ik heb het nummer in die 30 jaar best vaak nodig gehad, omdat er behoorlijk wat momenten geweest zijn dat ik het allemaal wel erg zwaar en donker vond, dat het na keihard vallen makkelijker was om maar gewoon te blijven liggen. Maar toch stond ik altijd weer op. Hoe hard de klappen ook waren, hoe groot de droom die uiteen klapte ook was. Niet opgeven, niet blijven liggen, opstaan en doorlopen.Vaak bont en blauw en doorlopend terwijl ieder stap pijn deed, maar toch.
Vandaag precies een jaar geleden kwam er na bijna 5 jaar een einde aan mijn relatie, ruim twee weken voor die datum waren we samen bij de crematie van een vriendin. Hoe haar partner sprak over haar en over hun liefde voor elkaar was eigenlijk de druppel die de beroemde emmer deed overlopen. Zoals hun liefde en relatie was, zo wilde ik het ook en dat leek nou eenmaal in niets op de relatie die ik op dat moment had. Over de uiteindelijke breuk, ik kan daar van alles over zeggen maar laat ik het houden bij het feit dat hoe jammer je dat ook vindt, de ander loslaten en het beste gunnen niet voor iedereen vanzelfsprekend is.
Dat mijn moeder drie dagen na het verbreken van mijn relatie doodging, dat was dan ook geen druppel meer in een volle emmer, op dat moment ging de emmer met een klap om. Zeker omdat het afscheid niet alleen het verlies was van mijn moeder maar ook een pijnlijk afscheid van alle familie van mijn moeders kant. Dat die familie mij op de crematie van mijn moeder op een enkeling na totaal negeerde, veel duidelijker gaat het niet worden maar dat maakt het niet gemakkelijker of minder pijnlijk.
De beste beslissing die ik heb genomen op dat moment was het zoeken van professionele steun, omdat ik aan alles voelde dat als er ooit een moment was waarop opstaan niet meer zou lukken dit het was.
Dat was goed en dat heeft mij ook absoluut geholpen. Met loslaten en ‘verwerken’ maar zeker ook met het omarmen en accepteren van mijzelf en de dingen die zo bij mij horen. Die dingen waardoor ik mij zo vaak een buitenstaander voel en die maken dat mensen stickers op je plakken omdat je niet binnen hun hokje past.
En toch, ondanks dat is het mij nog niet gelukt om echt op te staan en door te gaan dit onbarmhartige jaar.
Hoe vaak ik Bruce Springsteen ook voor mij liet zingen, hoe lief de mensen die dicht bij mij staan ook voor mij waren en zijn. Echt doorgaan en de draad oppakken, het is mij gewoon niet gelukt.
Het was misschien gewoon teveel voor één jaar, teveel verloren, teveel verdriet of misschien was het gewoon wel teveel na al die voorgaande jaren. Kwam het boven op alle shit die er nog lag en die ik zorgvuldig verstopt had. Omdat ik even ‘geen tijd’ had om ermee te dealen en gewoon aan de kant schuiven wel zo makkelijk leek.
Het maakt eigenlijk ook niet uit. Feit is gewoon dat ik nog steeds niet rechtop door het leven loop maar veel dagen gewoon naar het einde van de dag kruip. Dat geeft niet, het is waarschijnlijk zelfs wel goed. In plaatst van vooral hard doorrennen en niet voelen, heel langzaam aan doen en vooral heel veel voelen. Zoveel verloren het afgelopen jaar, maar als ik terug kijk zie ik gelukkig ook steeds al die zaken die ik gewonnen en gevonden heb.
Op 2 november is mijn moeder een jaar dood, die dag ga ik een taartje kopen om eerste jaar zonder haar af te sluiten maar vooral om haar en dus ook om mijn leven van harte te vieren.
Sandra's true colors 
Zeer aangrijpend. Ik hoop alvast dat je je intussen toch een beetje beter voelt sinds je zware verlies. Veel sterkte. WordPress is kwalitatief zoveel beter dan oneliners op Twitter.